Killing of a sacred deer; regie: Yorgos Lanthimos

Ik onderging een beklemmend, onvoorspelbaar en onvoorstelbaar razend knap gemaakt meesterwerk. En waande me in een willekeurig brein wanneer de nachtmerrie tijdelijke waanzin brengt.

In de film maak je mee dat de los gebogen touwen van de werkelijkheid rafelig uiteenwaaien wanneer selectieve affectie , sexuele onvolkomenheid en een gevangenis van succes onder toenemende druk steeds meer prominent worden.
En de point of view van een kinderleven wanneer mama en papa dat niet perse meer als te beschermen zien.
Wanneer lelijkheid van de laatste sluiers is ontdaan, blijkt horror gewoon nextdoor te leven.
Wat zeg ik. In hetzelfde bed te liggen waar zoveel blije kronkelingen en doodstille sensualiteit samenkwamen.

Een inktzwarte registratie te zijn van snel om zich heen grijpende desintegratieprocessen van koude liefde en liefdeloze hitte.
Processen die met de chirurgische precisie van het beginshot aan ons werden opgediend.

De film bevat een afgronddiepe symboliek, die ruimte biedt voor eigen interpretatie.
Lokaties, shots en dialogen zijn soms zodanig geniaal vervreemdend dat ik nog tijdens het kijken mezelf afvroeg of ik zag wat ik hoorde en begreep waarom ze deden.
Verwarrend en boeiende reflex naar de afstandbediening.
Rewind please. Rewind!

Ik vond het een geweldige film.

-taalluister-