Zagros; regie: Sahim Omar Kalifa

Ik zag een film waarin liefde in alle vormen wordt gegeven en teruggegeven. Het leven tweezijdig geslepen wordt genomen wanneer dit keffend of kokend naderbij kwam.

Goh ja. Zagros is een hoofdpersoon die loyaal is totdat de loyaliteit ophoudt te bestaan. Voor hem lijken bergen en immigratieflats hun hoogten alleen maar te hebben zodat hij in hun dalen kan bestaan.
Toch heeft hij gedragingen die mijn sympathie voor hem opwekken. Gul en gek op vrouw en dochter.
Zo heb ik ook sympathie voor zijn vrouw. Ze is zelfbewust, knap, en met visie gezegend.
Wauw!

Gaandeweg de film zijn er momenten waar Zagros’ gedrag, mijn sympathie voor hem aantast. Dat levensmechaniek begrijp ik. Reaction to action. Heel natuurlijk.
Beangstigend en filmisch knap gedaan vond ik dat uitgesleten roddel ook mijn sympathie voor zijn vrouw deed schommelen.
Ik ben immers maar een bioscoopbezoeker. Hoe zou het sympathielevel in haar bergdorp er dan wel niet bij staan. Wauw!

Bewondering is er ook. Voor diegenen in de film die geduldig en waanzinnig wantrouwen poten, begieten, bemesten en opbinden. In hun hof  waar plezier en ontspanning woekerende tuinparasieten zijn .
En zij hun handleiding bij het beitelen van de perfecte haatsculpturen er niet meer op na hoeven te slaan.
Wauw!

A way of life.
Onderdrukking waar ook de onderdrukkers in ketenen zitten.
Afwijking van de onderdrukkingsnorm namelijk make you less of a man.
En ja. Wanneer mannen zich als spleetbewakers gaan zien, is de vrouw voor hen gereduceerd tot een spleet.
Precies groot genoeg voor het koel bewaren van familie eer.
Wauw!

Ik vond het een geweldig goede film en zou me zo weer onderdompelen in de grandioze vertelling van een steeds weer bestaand verhaal.

-taalluister-