Sibusile Xaba. Concert in Korzo

Lenige vingers die akkoordgekromd tokkelend de toonladder afklimmen. Alles. Dus niet alleen doremifasolladi, maar ook al de stapjes daartussen.

Onconventioneel. De virtuositeit zit ‘m hierin dat het net lijkt alsof de artiest op zijn kamer voor het eerst een liedje probeert te spelen. Ondertussen voeren hij en zijn vrienden je deskundig langzaam een kronkelend, weelderig pad op naar gelukzalig actief luisteren.
Wat hoor ik. Hoor ik dat echt? Ja want met de gitaar is er ook die stem. Hoog, verontrustend innovatief en tegelijkertijd vertroostend vertrouwd. Zeker wanneer de twee andere stemmen invallen. Harmoniëren. Met en tegen elkaar ingaan en zo hunkerende zielsrust doceren.

Minimalistisch geslagen djembeklanken brachten mij en mijn medebezoekers het laatste zetje dat nog nodig was om de ziel op reis te sturen. Tijdelijk, maar zodanig dat geen van ons bereid was de vibe te verbreken door zoiets aards als applaus tussen de songs door.
Een onwerkelijk en onvergetelijk anderhalf uur van geluid dat met waarderende stilte werd beantwoord.
Ik denk dat we gisteren iets bijzonders hebben meegemaakt.

-taalluister-