Woorden Worden Zinnen #52 Nog maar eens taalpracht in Paard

Inmiddels kennen veel meer mensen dan alleen insiders het concept van Wesley Loos en Elten Kiene.
‘Woorden Worden Zinnen’ als een podiumavond voor woordkunst is steeds weer gelegenheid om verlekkerd uit te kijken naar het talent dat dit initiatief iedere keer weer aanboort.

Donderdag 1 november 2018 was het in Paard te doen. Binnenkomen, langs de kassa en dan 4 keer rechtsom en je staat in de Kleine Zaal. Zeven deelnemers op die avond en lekker veel publiek. Dat zit op banken of op kussens. Sjaals, jassen en andere stoffen tegen de kou liggen in min of meer slordige hoopjes tegen de muur. Handen vrij om te schudden. Chill de muziek tot de eerste deelnemer van de avond.

Hoe ervaren ook. Het eerste optreden vergt altijd moed. Maar is dat wel moed? Als je zo vaardig bent als Elfrida Dossett. Als je de gave hebt je toeschouwers, je publiek, ons aan te spreken. Te vragen om te volgen. Bewustzijn te creëren en onze menselijke goddelijkheid in lagen van onvolkomenheid te serveren.
Inspiratie overal. In Portugal was het en vaker nog in het thuis van elkaars ogen.
Ze bleek in staat haar openbaringen laag voor laag af te pellen en door te geven.
Eleven als alter ego van Elfrida gaf bij haar optreden alles. Ernstig, hoopvol, betrokken en vol passie.
Een prachtig citaat uit haar gig: “Silence is an old friend you know ’n we can be guided. We can hold space for the sacred information”.

Dat is powerful om te horen. Behalve de diepgang van haar woorden ligt er een zwoele aantrekkingskracht in haar stem. Lekker om naar te luisteren haar geluid dat ondersteunend aan de boodschap rust in meerdere universums preekt.
Een indrukwekkend optreden dat mag duren en duren en duren. Heel mooi.

Aangekondigd werd hij als de man die bij de Zeeuwse Boekenprijs de prijs voor het meest originele boek heeft gewonnen.
Virtueel tromgeroffel en bazuingeschal als extra omlijsting voor toegenomen verwachting.
Grote druk dus voor Jos Rouw. Een druk waaraan hij zich op het podium moeiteloos ontworstelde door direkt na opkomst een staaltje te geven van zijn multigetalenteerdheid. Binnen 5 minuten liet hij lyrics aaneen vloeien in een spetterende spit die dope was boy. HipHop met een razend te gekke flow.
Tekende daarna met ferme halen in blauw contouren van niet bestaand vervoer.
Jos hilardeerde zijn optreden met absurdisme en een wraakneming die op termijn wel moet gaan leiden tot een stijging in de slagingspercentages van het CBR.
Een artiest veelzijdig geslepen die volgens alle barometers in de zaal meer dan het aanzien waard is.

Daarin is er overeenkomst met Sophie Laurence. Ook haar teksten grijpen aan als rupsbanden in grind. Kiezelachtig harde observaties.
Dat mensen haar verbazen wisten we door het door haar voorgedragen gedicht dat daarover gaat. Een prachtige klankintonatie en veelvoorkomende versleuteling van spaties. Dat trekt en houdt wel aandacht vast.
Die lang aangehouden ruimtes tussen woorden in steeds wisselend ritme.
Een beetje binnensmonds en volkomen verstaanbaar. En een gevoel dat Kwelling als vaste gast aanschuift aan de tafel van haar muze. Intens is ze en daarom aantrekkelijk op een stage tussen andere spelers van exceptionele klasse.

Als vierde traden op Wouter Mol en Maartje Gilissen. Een duo dat samen Out of Skin vormt. Heerlijke composities met noten die akkoorden samensmelten waarvan het bestaan al veel te lang ontkend is. Loepzuivere samenzang harmonisch, maar ook absoluut niet bang van herrie en bij elkaar passende dissonanten om een muzikaal punt te maken..

Hun set startte met een lied dat begon met een roodkoperen kopstem van Wouter. Haarzuiver. Aangenaam lang aangehouden en volledig verweven in hun eerste nummer ‘Human’.
Dat was het begin van een bijna twintig minuten durende zegetocht.
Meervoudig climaxen. Muzikaal, visueel, dichterlijk.
In de cadans van de muziek trekt Maartje haar instrument plotseling speels verleidelijk naar zich toe. Waarna de harp, die menselijk anatomisch gezien nog het meest op een hart lijkt, zich op het kantelpunt gehoorzaam naar haar toe buigt voor een innige verstrengeling tussen hout en kloppend vlees tijdens ‘Ran Away From Distance‘. Een minnekozen om nooit te vergeten.

De teksten in ‘The Fair and Eerie’ en ‘Modern Caveman’ die samen met opzwepend geslagen ritmes, melodieuze oplossingen en uitgesponnen tweezang de sfeer oproept van schemerwerelden van een intense, vreemde schoonheid.
“Please come to visit me” Als mantra uit een geestenwereld genadeloos herhalend rekt de band de grenzen van de realiteit ver buiten de toegestane norm uit.
Alsof je nooit het noodlottige, maar o zo prettige doolhof van the Eagles hebt verlaten toen je die hoteldeur daar achter je dichtsmeet.

Een uitzonderlijk hoog niveau. Enigszins introvert met een waas van geheimzinnigheid is Out of Skin een band die ook wanneer ze op het oog ingehouden speelt, samengebalde krachten van helende energie de zaal in slingert. Kosmisch de ziel verheft.
Als een Marvel sprookje in gitaar en harp.

Out of Skin moet overal waar ze spelen headliner zijn.

Na de pauze opende Max Imus de volgende set.

Hij werd aangekondigd als iemand die van kinds af aan gebeurtenissen en ideeën opschreef in dag- en weekboeken.
Zijn voordrachten op de avond handelden duidelijk de periode waarin hij de adolescentie al achter zich heeft gelaten. En toch trekt hij aan vlechtjes en speelt hij tikkertje. Of kat en muis. In bussen. In terminals. Spelen.

Slim goochelen met woorden, erg welbespraakt, dwingend charismatisch, sympathiek dat zijn enkele indrukken die hij in nog geen tien minuten vestigt.
Gekleed als Pietje Bell met een boodschap verpakt in makkelijk gelach.
Toch zie je hem voor je.
IJsbelerend in een ruime studio.
Met volkómen afgeragd meubilair.
Eenzaam omringd branden van genotzuchtig verlangen.
Rouwt hij over de abyss van het wachten.
Rouwt hij over afgronddiep verlies van open blik.
Heel bijzonder om zoveel humor over dergelijke triestheid heen te kunnen plakken.

In alle drie door Mariana Hirschfeld voorgedragen gedichten, was er vanaf het podium een metrum dat aanklacht impliceerde.
Dat bouwde. Eén wezen, twee wezens, meerdere wezens bouwde. Vormde.
Want ledematen slingerden rond, werden benoemd. Verstrengelden.
Van de billen tot de knokkels. Schouders en vingers. Tot onvervangbaar bloed en roodkleurige poriën.
Zij reist alleen. Volgens zeggen geïnspireerd door Maya Angelou.
Ook een vrouw die geen blad voor de mond nam.
En daarom verwonderlijk dat bij de lichaamsdelen die Mariana in haar gedichten vervlocht, genitaliën prominent ontbraken. Misschien niet pasten.
Dat kan een boodschap zijn. Misschien wel de boodschap waar het deze dichteres om ging.

Kay Slice zette als laatst optredende artiest een gelikte show neer met eigen werk. Ondersteund door Willem ’t Hart op toetsen was dit één van zijn eerste solo optredens ooit. We kregen als het ware zijn Simba moment te horen. De eerste keer dat zijn nummers buiten de studio hoorbaar waren. Dus een primeur voor het Paard.
“This will be my symphony”
“Algorhytym”
Beide zijn het songs die catchy blijven hangen. Niet in de laatste plaats door een groot interaktief gehalte in de manier waarop Kay de songs bracht.
Beide zijn het songs die passen bij het event ‘Woorden worden Zinnen’. Niet in de laatste plaats door de waterval van woorden die aangenaam klatert uit de mond van Kay Slice.
En zinnen vormt.

Dan terwijl de muziek speelt, de deelnemers en de luisteraars elkaar gelukwensen en bedanken, ligt de vloer bezaaid met de gedichten van Quin Kempees. De hele avond heeft ze met haar rug tegen de muur aan de zijkant van het podium gezeten. Niet opgejaagd. Het uitgestrooide resultaat zijn veertig en meer op dit evenement geënte gedichten. Van degene die ik mocht hebben plaats ik een foto hiernaast.

Een adembenemend prettige avond. Ontspannen gepresenteerd door JNM the naked MC
Met een geweldige DJ: Dagger DX met even geweldige tunes.

 

Woorden Worden Zinnen #52 bij Paard was te gek. Het was een event dat heel zacht, heel kuis sluimerende taalverliefdheid wakkerder kuste.

~taalluister~