Vertrek:
Met een grondsnelheid van 153mph en met 325 passagiers en 11 bemanningsleden met hun bagage en de maaltijden aan boord verhief de Boeing 747 zich in het Parijse luchtruim. Piepend, wiebelend en krakend op de startbaan als het wrak van de weg, maar eens de zwaartekracht overwonnen en op kruishoogte elegant als een zilveren flits.
Het ticket:
Met een padvindersticket waarin ik overeen ben gekomen dat ik de crew bij calamiteiten moét bijstaan bezet ik 35C. De businessclass is leuk, maar wil je als de koning van de beenruimte reizen, dan zijn de stoelen bij de pantry de meest aangewezen plaatsen daarvoor. 60 Euro meerprijs weegt goed op tegen de oorlog van een gestremde lichaamsdoorbloeding die een intercontinentale vlucht eigen is.
Een ander voordeel is dat je op die plek, dicht bij de wc’s, de medepassagiers allemaal ziet langskomen. En het turfresultaat is dat eenieder aan het einde van de dertien uren vlucht, ongeveer 8 maal naar het toilet is geweest. Wat werkt de fabriek van onze lichamen toch goed.
De gemiddelde leeftijd is hoog. Naar schatting dicht bij de 65. De populatie is half Aziatisch, half Europees.
Nog een voordeel van mijn ticket. Ik zie de wc’s dus ik hoef niet staand te wachten totdat er eentje vrij komt.
Hoe krijg je het voor elkaar om een wc er als klinische martelruimte uit te laten zien. Angstig en geïntimideerd laat ik het klateren. Bij het doorspoelen daarna volgt er altijd het ijzingwekkende geluid van een vacuüm.
Samen reizen en kinnesinne:
Ik heb er een vijand bij. De buurvrouw bestreed bij het boarden mijn plaats. Mijn boarding pass was echter superieur aan de hare zodat zij zich nu genoodzaakt wraak te nemen door pesterig extra breeduit te zitten.
Terwijl toch ook zij eerste rang zit. Naast de overweldigende beenruimte heb je ook het voordeel dat alle versnaperingsronden bij jou beginnen.
Ben je charmant genoeg eindigen die ronden ook weer bij jou. Drie oogverblindende glimlachen naar het cabinepersoneel leverden mij een tweede blikje Heineken op.
Dan betaalt de whitening die mijn tanden ondergingen meteen uit.
De Gaulle Airport
Ik ben op weg naar Da Nang. Vanaf half 8 op pad en tot nu toe verloopt het vlekkeloos. De transfertijd tot nog toe nul minuten vanwege de 20 minuten vertraging die er was op de vlucht van Amsterdam naar Parijs.
Ik heb 3 boarding passes en je moet weten welke je in Parijs overhandigt. De mevrouw met de scanner denkt niet mee, maar scant alleen maar. Zodoende verwees ze mij naar een verkeerde terminal omdat ik in mijn onnozelheid op De Gaulle Airport mijn boarding pass van AMS naar PAR liet zien.
Gelukkig was daar een tijdig herstel door interventie van een aardige schoonmaker.
Een andere stommiteit van me is dat ik de pincode van mijn T-mobile sim kaart niet bij me heb.
Nadat ik per ongeluk mijn telefoon heb uitgezet wordt daarom gevraagd. Dus haastend naar mijn gate probeer ik via de gratis wifi van de airport dat in orde te maken.
T-mobile heeft gelukkig een dienst die je de PUK code van je simkaart verschaft, juist voor deze gelegenheden.
Op het allerlaatste moment lukt het de pincode te herstellen en mijn laatste emailtjes en goede reis berichten te checken.
Vrede gesloten:
Terminal 2E moet je zijn wanneer je van Parijs naar Ho Chi Minh vliegt. Gate L44. We vliegen nu anderhalf uur. Met een vluchttijd van in totaal 13 uur en 10 minuten dus nog 12 uur te gaan.
Veel te lang om vijanden te blijven met de buurvrouw. Ik zet mijn charme en misschien ook mijn zetel in.
Het geheim zat ‘m in een capsule Dextro energy. Gepresenteerd met een jongensachtige schuchterheid kreeg ik na een eerste blik van wantrouwen uiteindelijk haar glimlach met een dankwoord.
We hebben samen gelachen, gepraat en natuurlijk geklaagd. Toen de zon in Azië opging lag ze uiteindelijk als vertrouwd tegen mijn schouder aan te slapen.
.
Onze eerste dinerdate hadden we er toen al opzitten.
Margareth had een vegetarische pastamaaltijd op verzoek. Ik had de chicken lemon grass. De kok leek net gember als favoriete specerij te hebben ontdekt.
De duivelssmaak van de maaltijd werd vergoelijkt met het borreluurtje. Ik nam 1 en toen nog 2 whiskeys.
Nog 9 uur vliegen. Hopelijk is de alcohol uitgewerkt wanneer we in Ho Chi Minh zijn. Ik moet daar immers nog in staat zijn de route te kunnen lezen. Ah well gewoon vertrouwen op het afbrekend vermogen van mijn lichaam.
Schaamte voorbij:
Een van de ergste dingen van vliegen is dat de cabinedruk schijnbaar iets met de darmen doet als je zit. Op het moment dat je opstaat om op de wc te flatuleren is de aandrang om te ruften weg. En als een goede vriend terug op het moment dat je weer in je stoel zit. De schaamte voorbij zul je onvermijdelijk om jouw persoonlijke cabinedruk te verlagen, je medepassagiers een poepie moeten doen ruiken.
Manieren om dit ongemak te verminderen eens op een rij:
- Alle maaltijden in het vliegtuig over slaan
- Voldoende beweging de dag voor de vlucht
- Twee dagen voor de reis rekening te houden met de reis (vermijd rood vlees, koolhydraten, peulen, kolen etc) eet in plaats daarvan vis (tonijn, zalm, garnalen etc)
- Vermijd kauwbewegingen zoveel mogelijk (brengen lucht in je maagsysteem) Dus drop, kauwgum, snoep enzovoorts zijn een big nono
Laatste loodjes:
Na 9 uur vliegen vervul ik de aan mezelf gedane belofte dat ik het laatste deel van de tijd dood met een filmpje.
Ik koos de Marvel comic ‘Venom’. Wanneer die is afgelopen is het liefst 141 minuten later.
Nog maar een half uur dan landen we in Vietnam. Na 15 uur reizen en veel haastwerk ruik ik mezelf inmiddels. Het kunnen ook mijn medepassagiers zijn trouwens.
Vliegen is een noodzakelijke plaag bij verre reizen, absoluut niet glamorous en elke overlevende van een intercontinentale vlucht niets minder dan heldin of held.
Seatbelts voor het laatste stukje aangegord en de daling is ingezet. Het zit er bijna op.
