Blackkklansman: regie: Spike Lee

Rassentegenstellingen. Mogelijk één van de meest uitgekauwde thema’s in Hollywood. Des te knapper dat de film tot het einde aandacht vast weet houden.

Voor wie de films van deze regisseur kent, weet dat er in het verloop van de film een moment van afschuwelijke bruutheid voor zal komen. Hetgeen natuurlijk ook gebeurt, maar niet de reden is waarom we blijven kijken.

De film is een echte Spike Lee joint met een hoofdpersoon die, stevig verankerd in de ene wereld, zich als gast min of meer zelfverzekerd beweegt in een parallel bestaan. Lichte als zowel gitzwarte humor en mannenpraat.

Onbehaaglijk was de onzichtbaarheid van drie zwarte bedienden en twee vrouwen in een scene waarin de zwarte hoofdpersoon net voor grote hilariteit in de filmzaal gezorgd had door zijn prominente aanwezigheid en zichtbaarheid op een mannenfeestje. Wat mij betreft een in- en in-treurige boodschap van er-niet-toe-doen die door de filmmaker razend intelligent verpakt is in een komische noot die bijblijft.

De zichtbaarheid van dit éne verhaal in Colorado. En dus de onzichtbaarheid van soortgelijke verhalen overal die het filmdoek niet halen. Stel je toch eens de ontelbaarheid voor van dat soort bijeenkomsten, activisten, sprekers, politie agenten en geld.

Een oneindige zee van veranderingswoede.

Het meest verontrustende van de film was niet het streven naar segregratie. Met de huidskleur als zowel toegangspas als brandmerk. Het ongemak betreft niet het gemak waarin vrouwen gemanipuleerd worden voor de eigen doeleinden. Ook is de overeenkomst tussen het script van ‘Birth of a Nation’ en een zwart verhaal over een persoonlijke lynchervaring niet hetgeen dat shockeert. Beide vertellingen trouwens zo schrikwekkend dat ze mogelijk zijn bedoeld als onwelluidende oproepen tot angstige verdeeldheid.

Boeiende cultuurboeien waar Zwart Amerika één op één gedrag kopieert waar zo hard tegen gevochten wordt. De film stelt indringend dat het stellen van power tegen power en life tegen life de uitkomst is van een keuze gericht op het verkrijgen van suprematie. Voor deze of gene.

De boodschap zweeft tussen activisme en bruggenbouw. Tussen karikaturaal en 3D-integriteit. En veel duidelijker dan in andere Spike Lee films is er een held. Waar en aan welke kant laat hij aan de kijker.

Een fijne movie. Zo één die ondanks een hoog cowboy-en-indiaantje-gehalte voldoende fair is versneden om primaire emoties met rede te kunnen temperen.

-taalluister-

 


Comments to Blackkklansman: regie: Spike Lee

  • Ik ben benieuwd wie van jullie zich herkent in de tekst die ik over de film schreef. Sowieso ben ik nieuwsgierig naar wat je van de film vond.

    taalluister 2 september 2018 13:51 Beantwoorden

Leave a Reply to taalluister Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.