gedicht: het re gen

De verbondenheid die

zware neerval vreemden brengt

De oogopslag van verstandhouding vanonder parka en paraplu

Of vingers gespreid boven het hoofd.

Naïef

Alsof spetters, druppels en stromen daardoor

een and’re richting zullen nemen

Zo lief

Als het echt heel erg is, dan is het echt heel mooi

Dan verschijnt hulpeloos onze ‘O wat ben ik zeiknat’ lach

met wangkuiltjes als regenpoelen

gedeeld met eenieder

in het uniform van natte confectie

Op weg naar huis, naar droog, naar controle

lachen we het meest onschuldig naar elkaar

Het re gen

Zou dat in laboratoria

na te maken zijn

~taalluister~