Melk en Dadels in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag is een voorstelling van vier mensen in veelkleurige kledij. Vier. Vrouwen. In blauw, rood, lila en groen.
Voordat ik verder ga met de beschrijving van de avond, wel nog even disclaimen dat het kan zijn dat de verlichting me parten speelde en de kostuumkleuren niet helemaal overeenkomen met de werkelijkheid. Maar ok.
Soumaya Ahouaoui in haar groene kostuum speelde overtuigend een soms minder sympathieke rol. In haar proefde ik de meeste opstand. Een geboren minderheid waar dan ook. Vanaf de moederschoot tot de lijkwade gemaakt om confrontaties aan te gaan. Intellectueel als ze is vertelt ze aan eenieder a piece of her mind. Of het nou haar moeder of de hele Berberpopulatie is. Of gemengde stelletjes. Haar vooroordelen even diep wortel geschoten als van wie dan ook. Onverdraaglijk onverdraagzaam en een beetje bang voor het antwoord formuleert ze de vraag: “Wat ben ik?”
In het lila kostuum is Kyra Bououargane de uitkomst van een logische vermenging van vrijgevochten man en vrouw. Een man die zonder georganiseerde bemoeienis zich van kindsaf aan wringt in gedragingen die alleen succes kunnen brengen. Terwijl ruim 2500 kilometer verderop zijn bruid brandende dansambities blussen moet. Als product van deze vergezochte liefde formuleert ze in twee parallelle werelden de vraag: “Wat ben ik?”
,Fadua El Akchaoui heeft een blauw kostuum aan. Zij kon de bozigheid en de moeite die tweetalige kinderen moeten doen om in te passen treffend verduidelijken. Niet helemaal, maar de ABN AMRO medewerker, de gymnastiekcoach, de dode leraar, de wijkagent en de moeder van de vriendin schetste ze zonder moeite te hoeven doen als liberale autochtonen met uiterst onsympathieke uitingen. Die haar ook in haar verdriet om verloren kookplezier opzadelden met de vraag: “Wat ben ik?”
Khadija El Kharraz als vierde is degene in het rode kostuum en een groot komisch talent dat mij en mij medebezoekers vaak en hard deed lachen. Zowel houding als gezicht zeer expressief en het vermogen om houterig te kunnen bewegen en dan opeens met elastieken heupen sensuelen op woestijnmuziek. Overdreven misbaar en daardoor genadeloos grappig. Maar ook formuleert ze in een vlammende aanklacht steeds dringender de vraag: “Wat ben ik?”
Dochter in een gemeenschap waar je geen hoer mag zijn. Waar je als meisje moet bidden dat vader en broer en moeder niet al te lichtgelovig zijn. Een gemeenschap waar liefde voor het opscheppen ligt. In de keuken, de maag. Onderhuids, anatomisch vlakbij het korte lontje. In kraaloogjes en overdreven bewegingen. In uitnodigingen over, niet weer. In de zorgzaamheid van onbereikbaarheid van sigarettenpakjes op kasten door kinderhandjes.
Een gemeenschap om van te leren. Want alle in de voorstelling beschreven archetype Marocs fungeren blijkbaar in een hechte gemeenschap. Hoe haram ook de normen in de betreffende groep.
Meer vertellen over de voorstelling zal ik niet doen. Wel wil ik kwijt dat ik verrast was door mijn medebezoekers. Een ervaring waar ik nu nog steeds blij om ben. Voor mij was het first time dat ik Marokkaanse vrouwen hardop zag en hoorde lachen.
Links, naast, voor en achter mij waren er knikjes en uitroepen van herkenning en pret. Enthousiast klappen en bewegen op de muziek en de maat.
Op dit punt stopte ik met typen en las eens terug. En zag dat ik in de val ben getrapt. Waar gisteren de fabulous four op het podium geniaal van wegbleven doe ik nu. Steeds weer verwijzen naar vrouwzijn.
Terwijl de boodschap toch clear is overgekomen. “Behandel jou als mens”
Fuck me !
-taalluister-
