Leegte

Twee héle oude mensjes helemaal kromgebogen. Hij achter een rollator. Zij leunend op een rechte, kunststof wandelstok. Allebei naar schatting dik over de tachtig. Ze staan midden in het gangpad op de Sportlaan in Den Haag. Locatie: Haga ziekenhuis. Ingeklemd tussen bloedafname en kantine staan ze daar.

Stel je voor! Achter hen een gestrande ziekenhuismedewerker die er niet voorbij kan met zijn logistieken karretje en links en rechts persen anderen zich ongeduldig langs het stel. In beide richtingen.

De twee zijn tegenliggers op mijn haastige weg naar buiten, maar omdat ik zulke zichtbare hulpeloosheid zelden gezien heb, stop ik en vraag hoe te helpen. Opgelucht duwt een oude hand een door de aanmeldzuil afgedrukt briefje in mijn eigen hand. Te lezen daarop is dat voor cardiologie, route 119 moet worden gevolgd.

“Dat is één verdieping naar beneden. Laat me even met u meelopen.” Zo zeg ik. Met een 180 gradendraai roep ik vervolgens mijn haastige spoed tot halt en adopteer ik een tempo van de last der jaren. Tegelijkertijd maak ik slim ruimte voor de ziekenhuismedewerker zodat hij kan passeren en geef hem in het voorbijgaan opdracht de lift alvast te roepen en voor ons vast te houden.

In de liftrit die volgt, vraagt de vrouw of ik weet hoe ik haar man’s rollator in hoogte kan verstellen. Mijn beschaamd ontkennende antwoord dwingt haar vervolgens de status quo van een veel te laag afgestelde rollatorhendel zwijgend te aanvaarden.
We zijn beneden en schuifelen gedrieën de gangen door. Zeker zes minuten. Totdat route 119 een einde neemt in de vorm van twee verpleegsters bij de polikliniek Cardiologie.

Of het uitputting is of opluchting dat de reis volbracht is weet ik niet, maar de oude vrouw wankelt op dat punt en dreigt om te vallen. Eén van de verpleegsters kan dat net voorkomen door haar snel stevig te omarmen. Te omhelsen.

De roep om rolstoel klinkt met hoge vrouwenstem: “Twee, ook ééntje voor meneer!”
Geen actie meer voor mij echter, mijn oorspronkelijke route naar buiten werd hervat. ‘T kleinste der zorgtaken volbracht.

Vermoeden is dat ik die twee oude mensen nooit meer zal zien. Ik hoop voor hen dat volgende keren het zorgvacuüm tussen aankomst bij het ziekenhuis, en de aankomst op de poli wordt gevuld met menselijkheid en waardigheid.

~taalluister~