Kamasi Washington in Paard 29 mei 2018

Fantastische muziekavond in Paard. 29 Mei in de Grote Zaal.
Toen Kamasi Washington geprogrammeerd was.

Heel relaxed kwamen ze het podium op. Voor het publiek van links. Het blauwe licht in. Stil het publiek. Net als ik. Nog wel.

In ganzenpas dus. Een half dozijn. Nu worden de twee drumpodia beklommen, wordt het toetsenbord bemand. De strijkstok wordt bij de contrabas gevoegd en de schuif van de trombone gaat voor de eerste keer heen en weer.
Dan applaus en massaal ingezogen adem. Het podium wordt gevuld door een entiteit. Ik kan niet anders zeggen. Ja natuurlijk is hij fors, maar dat is het niet alleen. Er gaat een magnetische aantrekkingskracht uit van de man die met zijn saxofoon positie inneemt. Kamasi Washington legt zijn tong tegen het rietje en de zeven ruiters van de apocalyps zijn nu compleet.

Gaan van start.

Tot de finish twee uur later komen er zoveel zoveel briljantjes voorbij.
De machtige klappen op de twee drumstellen paradiddlend snare en bekken teisterend. Terwijl tom en bassdrum onafhankelijk in elkaar vervlechten als muzikale medusalokken.
Een gitarist is er niet. En ook niet nodig want meneer Brandon Coleman op de toetsen raast regelmatig met roboachtige klanken door de arrangementen en improvisaties. Lekker fel. Ongetemd schel.

Trombone zoals Ryan Porter die speelt is brutaal met een koperrode mond. Zoveel asem en zo goed zuiver glijden langs toonladders die tot ver in de hemel reiken. Heerlijk. Een solo van drie minuten die geen seconde verveelde. Herinner me dat ik terugkom op solo’s trouwens..

Ach ja. Dan sta ik daar dus. Vlakbij het podium. En dus op maar 5 meter van de Magnificent Miles Mosley. In the presence of legends voel ik me. En ja dan wordt het nummer ‘Abraham’ al bij de tweede song aangekondigd. Formidabele compositie van the Moss die hard en laag binnenkomt in de onderbuik.

Terwijl de machinerie van de beide drumstellen als code geel doorraast, worden we verwend door de zuivere stem van Patrice Quinn die zich met zilveren blitze shoes geniaal kronkelt rond, boven en achter de tonen die de band tovert. Mooi en vooral knap omdat haar inbreng precies het allerlaatste beetje blij brengt bij de song van Truth. Dat een fantastische compositie is overigens.

Aah die song zo mooi. Vijf core melodieën. Zoetgevooisd mee vormgegeven door de later op het podium gekomen Rickey Washington. Aangekondigd als de man waarvan Kamasi alles leerde.
Bescheiden ogend, als zijn zoon ook.

Een band zoals je die niet vaak ziet. Stevig heel stevig. Scherp, hard met hele stoere arrangementen. En, er was ruimte voor solo’s. De muzikanten lieten elkaar als het ware van harte uitpraten. Even een blik naar elkaar wanneer het improvisatie werd en dan verder. Hats off.
Ook omdat er voor een amateurluisteraar als ik, logische akkoordsluitingen waren in het notenspel.

Al het bovenstaande ligt voor de hand zou je zeggen. . Zulke goede muzikanten, zoveel talent en ervaring. Dan moet het wel kloppen toch. Think again.
Die gasten hebben een motor. En wat voor één. De V12 power die Kamasi Washington geeft met zijn spel is onovertroffen. Althans heb ik nooit gezien bij een saxofonist. Schurend, schokkend. Een beetje stijf geluid maar daardoor heel butch is zijn sound spetterend en eerlijk.

Een fantastische muziekavond in Paard was het voor het schorgeschreeuwde en bezeten publiek omdat Kamasi Washington verkoos een volop flonkerende diamant te zijn.

Peace !!

-taalluister-