Ondergedompeld in een menigte van opgewonden vrouwen. In een warboel van parfum en odekolonje. Strakke lijven. Strak tegen me aan. Terwijl hun vent met argusogen zwijgend waarschuwt om handen thuis te houden. Bruin, kroezend, golvend, blond, zwart en kaal haar zwiept. Vormt de bovenkant van allemaal mensen. De massa is opeengepakt, geen muis kan er meer door. Zou je zeggen.
Als Maxwell opkomt wordt het vloeibaar. Golft het. Schreeuwt het. Zingt, smeekt, swingt het. Blijken er toch nog paadjes te zijn die tot vlakbij het podium leiden.
Stil zijn en stil staan worden onbereikbare werkwoorden. Wanneer hij op de grens van avond en nacht zijn optreden start zijn dat gewoon geen opties meer.
Geheel in wit als de mooie zwaan maar zeker niet zo schuw. Een patser in de beste zin des woords. Hij flirt, hij lacht, hij danst. Verkleint en vergroot afstanden tussen hem en publiek. Tussen hem en de band. Tussen hem en de camera’s.
Dan weer op raakafstand. Dan weer onbereikbaar als een supernova aan de andere kant van het podium. Een megaster.
Total strangers verliezen alle reserve wanneer Maxwell hen omhelst, met hen boxed of hen vanaf het podium adresseert. Van blijdschap en opperste verrukking springen we elkaar daarna in de armen. ‘We touched !’. ‘We touched !”.
Jongens vergeten even stoer te zijn en galmen en filmen mee. Als het meisje uit Botswana na innige omhelzing met hem, sequentieel meerdere mensen in de armen valt in opperste vervoering is de afstand tussen sexen vergeten. Ook door haar vriend. Het is helemaal Kindergarten. We zijn geslachtsloos en we huggen en we kissen en we snotteren. Heel blij.
We blijven allemaal de hele gig. De dienstregeling van trein en tram moet zich maar aanpassen. En we gaan. Uit ons dak. Want we worden verwend. Hit na hit komt zuiver gezongen langs.
Met purpose.
Pretty wings komt voorbij. De melodie van Lake by the Ocean klinkt ook. En nog veel meer totdat we uiteindelijk bij Acension de howiehoahah keihard massaal meebrullen als de microfoon ons als het laatste koekje van de avond wordt voorgehouden.
Maxwell. Professioneel, glad, gelicked, slick. En toch ook een flinke rafel van authenticiteit en soul. Bijna 25 jaar aan de top en hij heeft het nog steeds machtig naar de zin. Hij is performer de luxe. Met een stem zuiver, soulful, soothing. Een vriend die makkelijk in de armen van vooraanstaand publiek valt. Met een olijke grijns, glimlach, uitdrukking verleidt hij. Flitst hij.
En wordt zo de unieke gift die het North Sea Jazz Festival ons dit jaar biedt.
Maxwell was in één woord fantastisch.
