De toneeltekst is van Hanna Bervoets. Opvoering in theater aan het Spui te Den Haag
Ik peins sedert einde voorstelling over betekenis en belang van wat ik zag en beleefde. Dat is eigenlijk raar want ik heb me goed vermaakt met het verhaal en het spel op de bühne. En dat was ook het doel van het avondje uit gisteren.
Vooral het geschilder met woldraden vond ik heel origineel. En de kriskraslijnen tussen zelfbeeld, perceptie, affectie en relatie. Die correlatie beleef ik als ingewikkelde simplificering van uitbesteed gemak. Het stuk krijgt na het rode kussen een versnelling. Bittere noodzaak want tot dan sleept het. Zo! Meer zeg ik niet zodat ik een eventueel voorgenomen bezoek van jou niet verpest.
Ja toch nog iets. Een zit in zaal 2 van het Spuitheater mag maximaal echt maar 60 minuten duren. Alles langer dan dat compromitteert de aandacht voor elk stuk vanwege de vreselijke oncomfortabiliteit van de stoelen. Het is voor een ambitieus modern theater te gek voor woorden dat bewondering en opluchting in elke ovatie gelijkelijk verdeeld zijn.
