De sprookjes van Grimm, Anansi en Sheharazade gecombineerd met de actualiteit van binnenlands nieuws en topsport. Wegdromen in voorpret bij de voorstelling om de spierballentaal van de Noordkoreaanse nieuwslezeres eens te mogen vertalen. De hele dag fladderen er flarden van absurde samentrekkingen, uit context getrokken en weer in elkaar gemonteerde spreekwoorden en zegswijzen in mijn hoofd. Vaak lach ik daarom. Zonder grap. Ook wanneer lachen of glimlachen niet geheel past bij de situatie. Deze syndromerij maakt mijn gesprekspartners soms onzeker. Wat bedoelt ie. Waarbij ik dan de ie ben.
Soms krullen de mondhoeken richting pretogen. Juist omdat men vermoedt dat er een joke was. Ook wanneer ik stikserieus ben. Argumenteer daar maar eens tegen op. Een levenslange worsteling die ik heb en had. Met sporten, op school en werk, in disco en gezin. Als kind, als volwassene als werknemer als vriend.
Maar ik vind het leuk om te spelen met perspectieven die net liggen langs het voor de hand liggende. Liefst niet haaks er op. Dat veroorzaakt verhitte discussie. Terwijl het juist zoektocht is naar een mechanisme om ogen te verzachten. Elke kleine glimlach van jou is een grote zege voor je omgeving.
Ik worstel, want in iedere tekst zijn er woorden anders arrangeren. Welke goeroe of opleiding gaat duidelijk maken wat de titel van je laatste bedenksel moet zijn. Hoe wordt je de koude moordenaar van je eigen darlings. Wat was de betere manier om er een punt aan te breien. Welke vorm nu weer te gebruiken. Zoveel wat ik niet weet. Zoveel ogen die kunnen lezen wat ik schrijf. Hoe interpreteren ze wat.
Ik vind het leuk om te spelen. Leuk ook om te leren spelen met taal. Te blijven spelen met taal. En dan die kick wanneer er een vondst wordt geliked. Elke like is op zichzelf gelijk aan een Pulitzer.
Maar er is ook de worsteling dat wij taalgevoel verliezen. Het aantal nieuwe spreekwoorden, gezegd en citaten dat ik na de middelbare school meekreeg is indrukwekkend laag. Tupac en Shakespear zijn te lang dood. En Einstein en Maarten Luther speechen niet meer. Of toch.
Mijn geheime en nu hier verklapte missie is om het aantal nieuwe citaten en gezegden op te krikken. Laat ze allen een glimlach teweegbrengen. Als het lukt omdat ik een briljante vondst heb die wordt opgetekend in de Dikke van Dale is dat top. Nog beter is het wanneer dit lukt doordat steeds meer mensen zijn gaan spelen met taal.
-taalluister-